O mnie
- Szarlota
- Gabriel Garcia Marquez napisał kiedyś : "W każdej minucie z zamkniętymi oczami tracimy 60 sekund światła". Coś tak prostego, fantastycznego i oczywistego zarazem. Kiedy odkryłam te słowa, strasznie było mi żal światła, które tracę. Miałam poczucie, że muszę zrobić wszystko, by jak najdłużej mieć oczy szeroko otwarte. By chłonąć, dostrzegać, przeżywać. Minęło trochę czasu. I myślę sobie teraz, że już mi nie żal. Że i światło, i ciemność jest potrzebna. Nie próbuję już mieć oczu za wszelką cenę otwartych. Delektuję się ciemnością, a jeśli coś przemyka obok mnie niezauważenie - trudno się mówi - życie płynie dalej. Taka jego rola.
Archive for kwietnia 2015
Człowiek jako całość
Jestem humanistką. Nie to, że lubię polski, książki, pisanie i historię. To też. To mnie określa, jasne. Ale humanizm to dla mnie sposób podejścia do człowieka jako takiego. Sposób traktowania człowieka jako całości. Idea humanizmu zakłada bowiem, że człowiek jest w pewien sposób najważniejszy, że powinien stać w centrum zainteresowań. I my to dzisiaj myślę zgubiliśmy. W pośpiechu, w kontekście robienia kariery, zarabiania kasy, chodzenia na imprezy, jedzenia byle jakiego żarcia, śledzenia najnowszych trendów modowych i w ogóle bycia ciągle ze wszystkim „na bieżąco”.
Ślizgamy się. Ślizgamy się po powierzchni relacji międzyludzkich. Konsumujemy. Związki, przyjaźnie, koleżeństwa. Nie ten, to będzie następny. Człowiek stał się narzędziem do realizacji własnych planów. Człowiek jest mi potrzebny – bo muszę się wygadać, bo nie mam z kim wyjść, wyjechać, bo chcę wyjść za mąż, bo chcę mieć dziecko. Bo ja chcę, bo ja potrzebuję, bo moje JA czuje się samotne. Człowiek w końcu potrzebny jest mi do tego, żeby wykonać jakąś pracę. Żeby był od – do. 8 godzin, a jak trzeba, to bez skargi został i po godzinach. Nie interesuje mnie przy tym skąd ten człowiek pochodzi – dla zabicia czasu zapytam, ale nie żebym zapamiętała, nie żeby mnie to jakoś szczególnie obeszło. Czy ten człowiek ma rodzinę? Nie wiem. Kiedy powie mi, że w zeszłym roku wyszła za mąż – zdziwię się. Po co to robiła, do czego jej to jest potrzebne. Nie wiem, czy moi współpracownicy mają dzieci. Dzieci to problem. Dzieci chorują, współpracownicy biorą wolne. A ja chcę, żeby człowiek był od – do – 8 godzin. I żeby szybko łapał co się do niego mówi, nie będę powtarzać. I żeby nie mówił, że czegoś nie wie, że coś by chciał, że z czymś sobie nie radzi. Niech nie pyta o radę. Człowiek jako taki nie jest ważny. Człowiek jest narzędziem. Ma robić, co do niego należy. Nie narzekać, nie skarżyć się, nie chcieć nic w zamian. Najlepiej, żeby nie przynosił ze sobą prywaty, żeby nie mieszał problemów osobistych do życia zawodowego. Niech grubą krechą oddzieli dom od pracy. To przecież jasne, nie?
Nie. Nie dla mnie. Potraficie uśmiechać się po ostrej wymianie zdań z rana z kimś kogo kochacie, cenicie? Potraficie szczebiotać, kiedy serce wam się łamie? Potraficie nie okazywać smutku i rozpaczy, kiedy coś ostatecznego w życiu waszych bliskich się wydarza? Potraficie być opanowani, chłodni, akuratni? Ja nie. I może dla tego zawsze na ludzi, którzy mnie otaczają, patrzyłam jako na całość. Jako na tych, którzy tez mają problemy, których boli ząb, którym dzieci płaczą po nocach, i są nie wyspani i mają dość, i marzą już tylko o piątku. Nieustannie za to zadziwia mnie, że są tacy, którzy traktują człowieka jak narzędzie. Nieustannie.
Z tyłu liceum, z przodu muzeum.
Kiedy po raz pierwszy usłyszałam to powiedzenie, śmiałam się do rozpuku. Cholernie zabawny wydał mi się wtedy obraz, który ukazał się przed moimi oczami. Niedługo później na własne oczy miałam się przekonać, co to powiedzenie oznacza. I dzisiaj - po wielu już przejażdżkach miejskimi autobusami (nie wiem, skąd taka zależność, ale wspomniane zjawisko tam występuje najczęściej) nie śmieję się tak gorliwie. Wiem już, że gorsza może by tylko sytuacja gdy: ciuchy z liceum, całość z muzeum.
Myślicie, że mnie to obrzydza, albo wzbudza politowanie? Ani trochę. Ja się po prostu boję. Tak – boję. Nie o to, czy takie zjawisko zapuka kiedyś do mnie na kawę i będę musiała z nim dłużej obcować. Raczej ze strachem wynikającym z niepewności – czy też tak będę miała? Czy kobieta w pewnym wieku z obawy, ze śmiertelnego strachu przed utratą młodości i urody. Z przerażaniem, jakie przynosi świadomość – że już nigdy nie założy małej czarnej i nie będzie w niej wyglądała zmysłowo, sexy i kobieco? Czy z tego właśnie bierze się desperacja nakłaniająca je do uczepienia się życia pazurami? Za wszelką cenę.
Nie chcę przekonywać, że kobieta w pewnym wieku powinna to czy tamto. Myślę w tym miejscu o ukochanej przeze mnie postaci Lorelai Gilmore z serialu Gilmore Girls (o tej starszej Lorelai), która była taką dorosłą, super fajną nastolatką. Równą babką, kumpelą, ale i babką koło 40 z dorosłą córką, która jednocześnie umawiała się na dziesiątki randek, biegała na koncerty rockowe i miała super towarzyskie życie. Lorelai cierpiała w garsonkach, a rozkwitała w ciuchach w stylu hipie, nie wyglądając przy tym komicznie. Czy to zatem może być wyznacznik? Póki nie wyglądasz komicznie – noś co chcesz? Czy myślicie, że wspomniane wyżej panie czują się komicznie?
No właśnie. Drżę o swoją starość zatem. O pełnię władz umysłowych, które pomogą mi rozróżnić styl od tandety. Albo o dobrą przyjaciółkę, która trzepnie mnie przez łeb jak zacznę zastanawiać się nad wdzianiem złotych legginsów na pomarszczone uda.
Tag :
się żyje,
Lista książek
Od dawna już chodziła mi po głowie taka rzecz: spis przeczytanych przeze mnie książek.
Jak ja bym taki chciała mieć. No serio. Był czas, że czytałam bardzo, bardzo dużo. Kolejne tytuły wręcz połykałam. Tygodniowo kilka sztuk, zawsze jakiś wolumin w plecaku, inny odłożony na za chwilę, do którego myśli już biegły, którego palce się już doczekać nie mogły. Uwielbiałam czytać! Chowałam książki pod szkolną ławką, a ponieważ uczyłam się super dobrze i bywały lekcje, na których się po prostu nudziłam i mogłam coś tam sobie innego podłubać. Czytałam, spod ławki, z plecaka, kątem oka pochłaniając kolejne historie. Każdą minutę swojego dnia wypełniając czytaniem.
I pomyślcie teraz jak taki spis byłby przydatny. Ludzie dzielą się ponoć na takich, którzy połykają książki bez względu na to, czy dany tytuł ich interesuje, czy nie. Jak już zaczną czytać, to muszą skończyć - ciekawość bierze górę. Są i tacy, którzy nie mogąc przebrnąć przez nudne, czy nieciekawe fragmenty, przerzucają strony w poszukiwaniu akcji, bądź całkowicie rezygnują z lektury. Mnie za to zdarzyło się raz trzepnąć książką z wściekłości o ścianę. Z resztą sami zrozumiecie, jeśli kiedykolwiek najdzie Was ochota na przeczytanie któregokolwiek tomu z Dzienników Gombrowicza. Ugh... wzdrygam się na samo wspomnienie. Ale do rzeczy. Ile taka lista przeczytanych książek mogłaby zaoszczędzić nerwów, trudu i emocji. Idziecie do biblioteki i nie jesteście pewni, czy daną pozycję już czytaliście - wypożyczacie, a w domu okazuje się, że pudło, że to o ciotce Celince i jej piesku Puni i że nieciekawe i w ogóle bleh, bez sensu tachaliście tomiszcze do domu.
Problemu takiego nie miała Złodziejka Książek Leisel, która przygodę z czytaniem zaczynała od Podręcznika Grabaża, a lektur którym poświęcała czas wraz z rozwojem umiejętności nie przybywało nieskończenie wiele. Ja za to nie pamiętam większości książek, które połknęłam. Jestem w stanie zidentyfikować może 1/10. A i tak ciężko przyszłoby mi opowiedzieć ze szczegółami czego dotyczą.
Dlatego listę stworzyłam. I oprócz tego co już przeczytałam, zapisuję to co przeczytać bym chciała.
A chciałabym:
-Myśliwskiego połknąć w całości,
-Orhana Pamuka przestudiować dogłębnie,
-z Kapuścińskim ponownie się spróbować zaprzyjaźnić,
-do Prousta zrobić kolejne podejście,
-Kunderę - jeszcze raz i jeszcze i jeszcze... :)
-T.S. Eliota ogarnąć porządnie,
-Hermanowi Hesse poświęcić trochę czasu
Tag :
się czyta,
O tym będzie ten blog
Musi być plan.
Dobry plan mierzony na miarę naszych możliwości. Taki, że od a do c wiemy, czym, kiedy i w jakiej kolejności
się zająć. Lubię planować. I planuję od kiedy pamiętam. Z tych wielkich
planów nie wychodzi zwykle nic. Bo burza z piorunami, bo złapaliśmy gumę, bo
kozy się właśnie okoziły, a może okociły? Bo za mało zostało na koncie, bo
musieliśmy akurat wyjechać, bo musieliśmy akurat zostać, bo tak i kropka, bo
ktoś nas wpuścił w maliny. Nic to. Pocieszyć się mogę, że z tych małych planów…
Oooo… z tych małych planów wychodzi za to wszystko. Albo przynajmniej 90%. A to
już coś, prawda? Podstawą mojego planowania – zdradzę Wam sekret – jest kartka
i długopis. Wiem, zaraz się podniosą głosy, że można inaczej, ze można lepiej.
Kalendarz na docsach sobie założyć, zintegrować z kontem Męża, coby go już na
tym etapie wtajemniczyć w moje niecne zamiary, ustawić przypominajkę i
świętować oszczędność drzew – które na mój papier do planowania, by poszły.
Trudno, jestem nie dzisiejsza. Planuję normalnie. Na karteczkach (które często
gubię, ale to już inna para kaloszy).
Będzie się tu zatem mogło przeczytać, że:
-się żyje i się mieszka (jak się już dorobimy i własny
kąt poczniemy w skandynawskim stylu urządzać);
-się czyta i się pisze (co się kocha robić, ale się czasu
na to nie ma nigdy! Teraz się mieć będzie musiało, czy się będzie chciało, czy
się będzie niechaciło)
-się rozmawia (bo się zawsze chciało reportaże takie
rozmowowe właśnie pisać i się tego zrobić nigdy nie zrobiło. To się zrobi
teraz)
-się zwiedza (się podróżuje blisko i tanio, bo się w
korpo zagranicznym pracę odrzuciło (łolaboga) ale się za to TAAAAKIE miejscówy
odwiedza, że hej!).
No to hej przygodo! Zaczynamy!
